Przeciwdziałanie konfliktom wokół ochrony i kształtowania krajobrazu: partycypacja społeczna, debata publiczna, negocjacje.

Projektanci są przekonani o swojej racji wynikającej z profesjonalnego przygotowania. Władze irytują bariery utrniające realizowanie przedsięwzięć. Protestujący uważają, że ich racje są lekceważone, co pozostaje w sprzeczności z ich obywatelskimi prawami. Głoszeniu własnych racji towarzyszy zwykle oskarżenie innych stron sporu. Profesjonaliści twierdzą, że nieprofesjonaliści nie są partnerem godnym rozmowy. Strona społeczna oskarża władzę o arogancję, opieszałość, korupcję, a projektantów o nieznajomość realiów i potrzeb przyszłych użytkowników, a także uległość wobec inwestorów, przekupność itp. Próby zrozumienia stanowiska przeciwników są rzadkością. Prawie nigdy skonfliktowanym stronom nie przychodzi do głowy, że spór prowadzony jest nie wtedy, kiedy trzeba, nie tak jak trzeba, nie ze wszystkimi, z którymi trzeba.

Niekiedy inwestycja potrzebna i ważna zostaje ostatecznie wstrzymana, a środki wydane na to zamierzenie są marnowane. Innym razem aje się powstrzymać zamierzenie z gruntu niesłusznie. Niekiedy inwestycja jest jednak kontynuowana i wówczas, jeśli była dobra i potrzebna, to stratą było jej opóźnienie, a jeśli była zła, to przecież nie powinna nas pocieszać sama zgodność z prawem. Bywa też tak, że zasadniczo dobre przedsięwzięcie wprowadzane jest pod przymusem, co utrnia jego ostateczną akceptację i jest kolejną zmarnowaną szansą nawiązania współpracy między władzą a społeczeństwem. Najlepsze możliwe rozwiązanie takiego sporu to wypracowanie rozwiązania odpowiadającego wszystkim stronom i wprowadzenia go w życie.Jeśli nawet ałoby się taki cel osiągnąć, co na opisanym etapie sprawy jest bardzo trne, to i tak mamy do czynienia ze stratą czasu i środków. Jedną ze stron w tego rodzaju  konfliktach są projektanci: planiści, architekci, urbaniści, inżynierowie budowlani, architekci krajobrazu. Projektant ma zwykle do odegrania istotną merytorycznie rolę, choć w sensie decyzyjnym nie na nim, lecz na władzy publicznej spoczywa odpowiedzialność.

Książka ta została napisana przede wszystkim dla projektantów, lecz także dla przedstawicieli władzy publicznej, szczególnie dla służb planowania przestrzennego, ochrony przyrody, środowiska i zabytków. Wiedza i propozycja w niej zawarte nie były dotąd przedmiotem kształcenia profesjonalnych kadr w tych specjalnościach. W tej dziedzinie nie mamy w Polsce ani tradycji, ani nawyków, ani doświadczeń. Co gorsza często brak świadomości, że taka wiedza i takie umiejętności są potrzebne i możliwe do zdobycia. Mimo że architekci chętnie określają się jako humaniści, bardzo niewielu z nich chce się czegoś z tej dziedziny nauczyć, sądząc mylnie, że samo ogólnikowe nastawienie  i szermowanie hasłem „Potrzeby człowieka“ wystarczy. Adresem mogą być także stenci kierunków: architektury, architektury krajobrazu, i zarządzania w administracji publicznej. Dla architekta będzie to zapewne książka socjologiczna, a dla socjologa architektoniczna. W takich przypadkach rzeczywistej, a nie tylko deklarowanej interdyscyplinarności, nie da się powiedzieć, kto jest w istocie fachowcem od tematu, czy architekt czy socjolog – jeśli można tak rzec, każdemu z nich brak tej drugiej „strony medalu“. Autorka tej książki jest architektem , ale koncepcja programu dydaktycznego, która stała się podstawą tego ujęcia została wypracowana zespołowo. Autorami jej są: Krystyna Pawłowska – architekt, Dagmara Bieńkowska – geograf społeczny, Cezary Ulasiński – socjolog. Niektóre fragmenty tekstu książki wyróżniono ramkami. Są to krótkie przykłady ilustrujące główny wątek rozważań.